Među poznatijim i viđenijim građanima Leskovca, a u zlatnom dobu između dva svetska rata, najbrojniji, oni koji su činili okosnicu uspešnog perioda, bili su industrijalci, trgovci i zanatlije. Oni su zaslužni što je Leskovac krajem 19. i početkom 20. veka, a pogotovu između 1918. i 1941. godine, po industrijskoj i finansijskoj snazi, postao drugi grad u Srbiji, odmah iza Beograda, a po brzini razvoja i prvi grad u Srbiji.
Neke od grana industrije bile su najrazvijenije ne samo u Srbiji nego i na celom Balkanu. To se naročito odnosi na tekstilnu industriju, pa je Leskovac zbog broja fabrika tekstila i fabričkih dimnjaka prozvan „Srpskim Mančesterom“.
Iz tog vremena potiče i poznata leskovačka izreka: „Jedev paprike, pa zidav fabrike.“ To ne znači da Leskovac nije imao istaknute i viđenije građane i iz drugih oblasti društvenog života: advokate, lekare, bankare, pisce, likovne umetnike, glumce, ugostitelje, prosvetne radnike, sportiste i dr., koji su takođe davali kolorit bogatom društvenom životu grada u tom vremenu.
Ovde su samo neki od Leskovčana, od mnogih koji su tu rođeni, pa do onih koji su u ovaj grad došli radi posla i tu godinama živeli i radili. Svi oni, kao i mnogi koji ovde nisu pomenuti, obeležili su zlatno doba svoga grada i postali zlatni ljudi svoga vremena.
Antonije Tonka Popović - centralna ličnost, matica i čovek koji je postavio kamen temeljac leskovačke tekstilne industrije, od kojeg su svi kasniji leskovački industrijalci učili.
Dimitrije Mita Teokarević - spada u grupu osnivača leskovačke tekstilne industrije.
Porodica Ilić-Mumdžije - jedna od sigurno najznačajnijih leskovačkih porodica između dva svetska rata u oblasti tekstilne industrije, a i društvenog života uopšte. Sotir Ilić – Mumdžija ostao je upamćen po tome što je 1911. godine podigao prvu palatu u Leskovcu. Vlada Ilić - od 10. 1. 1935. do 13. 9. 1939. godine bio je gradonačelnik Beograda.
Gligorije Gorča Petrović - on je prvi kojem je pala na pamet ideja da se u Leskovcu, ali i u tadašnjoj Srbiji, započne proizvodnja gajtana.
Jovan Vlajčić - jedna od mnogih grana koja je bila razvijena u Leskovcu između dva svetska rata jeste i hemijska industrija, tačnije proizvodnja sapuna, a kasnije i kozmetike i parfimerije. Rodonačelnik te industrije u Leskovcu bio je Jovan Vlajčić.
Trajko Đorđević – Kukar je klasičan primer vrednog i energičnog čoveka, koji je u najranijoj mladosti pokazao želju za uspehom.
Živko Stojiljković - jedan od viđenijih industrijalaca i dobrotvora u Leskovcu početkom 20 veka. Osnovna delatnost kojom se bavio bila je vezana za mlinarsku industriju.
Živko D. Obrenović - knjižar, štampar i osnivač sokolstva u Leskovcu.
Todor Toša Tonić - advokat, najistaknutija je politička figura predratnog Leskovca.
Mihajlo Babamilkić - radikal, predsednik leskovačke opštine.
Jovan Diskić - završio je terzijsko-pamuklijski zanat. Imao je i svoju privatnu radnju. Izabran je za predsednika opštine na listi Komunističke partije Jugoslavije.
Milan Popdimić - industrijalac, demokrata, predsednik opštine od 1923 do1929.
Sreten Dinić - se bavio književnošću. Bio je autor preko 50 knjiga, saradnik i urednik za ono vreme značajnih listova, časopisa i zbornika („Srpske novine“, „Leskovački glasnik“, „Narodni prosvetitelj“ i dr.). Bio je autentičan narodni prosvetitelj.
Žak Konfino – doktor, jedan od najpoznatijih i najviđenijih Leskovčana svoga doba.
Slavuji - jedna od značajnijih leskovačkih porodica između dva svetska rata je porodica Stanković, poznata pod nadimkom Slavuji. Dva upečatljiva člana te porodice jesu otac i sin Dušan i Dragutin Stanković.
Dimitrije, Milan i Miodrag Gligorijević Bure - poznata leskovačka porodica Gligorijević, koja je još početkom 20. veka naširoko pronosila slavu leskovačkog roštilja, zauzima važno mesto u istoriji ovog grada.
Izvod iz monografije
„Zlatno doba Leskovca 1918-1941“
Zvonimir Šimunec
Mira Ninošević
Veroljub Trajković
