U periodu po oslobođenju Srbije 1878. godine, po broju zanatlija i sitnih trgovaca Leskovac je bio tik iza Beograda, a ukoliko se uzme u obzir tadašnja veličina Beograda, koji je 1884. godine imao tri puta više stanovnika od Leskovca, može se reći da je Leskovac bio najveći čaršijski centar Srbije.
Razvijena užarska radinost, zanatska i kućna, omogućavala je trgovinu užarskim artiklima, a kako su oni prelazili i najšire lokalne okvire, Leskovčani su postali trgovci čija su poslovi narasli daleko izvan užeg regiona. Sa samostalnošću Srbije promenile su se političke i privredne prilike i usled dvostruke carine poskupeo je gajtan, što je leskovačke trgovce navelo na ideju o podizanju sopstvene industrije. Ona se razvila ulaganjem trgovačkog sloja u proizvodnju, a najveći deo leskovačke tekstilne industrije potekao je iz svoje matice – prve leskovačke štofare.
Sa početkom Carinskog rata sa Austro-Ugarskom 1906. godine u Srbiji je došlo do državnog podsticaja za podizanje domaće industrije. U ovom periodu primenjivana je autonomna carinska tarifa sa jačom zaštitom domaće industrije, kojoj su date i mnoge druge pogodnosti za napredovanje, pa je do 1910. godine osnovano 121 industrijsko preduzeće, a u naredne tri godine još sedamdesetak. Osnovan je veliki broj novčanih zavoda koji su omogućavali kreditiranje privrede. Leskovačka privreda pratila je korak sa ostatkom Srbije i stvorila dobru bazu za brži i vidljiviji napredak.
Dalji razvoj bio je prekinut sa izbijanjem Prvog svetskog rata, a čak šest fabrika bilo je potpuno uništeno, od kojih su se dve počele obnavljati tek pet godina po završetku rata, a četiri su bile zauvek izgubljene za leskovački kraj. Ipak, nikle su nove fabrike, već 1928. godine postojalo je 56 industrijskih preduzeća. Ako se tome doda da je u proteklom periodu većina starih preduzeća temeljno reorganizovana i proširena, može se govorito o svojevrsnom privrednom bumu Leskovca.
Svemu tome treba dodati i podizanje fabrika i mlinova leskovačkim kapitalom po čitavom istočnom delu Kraljevine Jugoslavije (Beograd, Paraćin, Kumanovo, Skoplje, Priština, Tetovo), tako da je privredni značaj Leskovčana daleko prevazilazio granice sopstvenog kraja.
Privredni napredak Leskovca posle Prvog svetskog rata najbolje ilustruju reči savremenika iz 1932. godine da se „u Leskovcu u posleratnim godinama razvila industrija neverovatnom, amerikanskom brzinom. Iako ova varoš leži usred provincije ... ona je vrlo brzo postala najvažniji industrijski centar na teritoriji predratne Srbije”.
Izvod iz monografije
„Zlatno doba Leskovca 1918-1941“
Zvonimir Šimunec
Mira Ninošević
Veroljub Trajković
